يكى از غذاهاى پرطرفدار بين خوش خوراك‌ها، پيتزا است. همان خمير گردى كه با پنير و مخلفات پوشيده شده و موقع خوردن، لقمه‌هايش كش مى‌آيد!

جالب است بدانيد كه اين غذاى بسيار خوشمزه، قدمتى نسبتاً طولانى دارد و به دوره‌ی اهالى يونانى ساكن در ماگناگريسيا در جنوب ايتاليا بازمى‌گردد. حتى در كتاب «اندايد» ويرژيل نيز اشاره اى به اين غذا شده است. در قرن سيزدهم ميلادى در كتاب تاريخ روم نوشته‌ی «ماركوس پورچيوس كاتو» به خمير گرد صافى اشاره شده كه با روغن زيتون و سبزيجات و عسل، در اجاق پخته مى‌شده است. باستان‌شناسان در حين حفارى‌هاى خود در شهر پومپى در ايتاليا به بقاياى مغازه‌هايى برخوردند كه نشان‌دهنده‌ی شباهت اين مغازه‌ها با پيتزافروشى‌هاى امروزى هستند (احتمالاً فسيل سيب‌زمينى سرخ‌كرده‌ها را هم پيدا كرده‌اند!)

 البته پيتزا در آن زمان به شكل امروزى وجود نداشت و فقط شامل نان مسطح گردى بود كه با آرد عمل مى‌آمد و همراه ادويه و روغن پخته مى‌شد. در آن زمان گوجه‌فرنگى در اروپا ناشناخته بود و شير گاوميش هندى كه از آن براى تهيه‌ی پنير مازارلا (پنير پيتزا) استفاده مى شود، براى اهالى كامپانيا در ناپل هنوز مفهومى نداشت. گوجه‌فرنگى براى اولين بار در قرن شانزدهم وارد اروپا شد اما در ابتدا آن را ميوه‌اى سمى مى‌دانستند! تا اين‌كه در اواخر قرن هجدهم مردم فقيرنشين ناپل از آن به عنوان ماده‌ی اصلى در نان‌هاى پيتزا شكل خود استفاده كردند. اين نان‌هاى پيتزايى به زودى توجه جهان‌گردان را به خود جلب كرد و آن‌ها را به مناطق فقيرنشين ناپل كشاند. پيتزاى مدرن در شكل امروزى توسط نانوايى به نام رافائل اسپوزيتو درست شد.

رافائل اسپوزيتو كه در نانوايى در شهر ناپل كار مى‌كرد، به فكر درست كردن پيتزاى مخصوصى افتاد و آن را به عنوان هديه براى پادشاه امبرتو و ملكه‌ی مارگريتا برد. اين پيتزا شكلى بسيار ميهن‌پرستانه داشت و مثل پرچم ايتاليا به رنگ‌هاى سفيد و قرمز و سبز درست شده بود. براى رنگ سبز از ريحان و براى قرمز از گوجه فرنگى و رنگ سفيد از پنير مازارلا استفاده شده بود. ملكه از اين پيتزا بسيار استقبال كرد و به احترام او، نام اين پيتزا را مارگريتا (يا همان پيتزاى سبزيجات) گذاشتند. اين پيتزا استانداردى را تعيين كرد كه تا به امروز در سراسر جهان در پيتزاها وجود دارد.

تا حدود سال ۱۸۳۰م، پيتزاها در دكه‌هاى كنار خيابان به فروش مى‌رسيدند و اولين پيتزافروشى واقعى به نام آنتيكاپورت آلبا براى اولين بار در ناپل باز شد. پيتزا در بين ايتاليايى‌ها بسيار محبوب شد و به زودى به صورت غذاى محلى آن‌ها درآمد. يك مهاجر ايتاليايى به نام جنارولمباردى مغازه‌ی كوچكى در محله‌ی ايتاليايى‌نشين نيويورك باز كرد. شاگردش شروع به پختن پيتزا و فروش آن در مغازه كرد. طولى نكشيد كه پيتزاها بسيار پرطرفدار شد و لمباردى را به فكر باز‌كردن يك پيتزافروشى در سال ۱۹۰۵ انداخت. اما در اين زمان، مصرف پيتزا هنوز به مهاجرين ايتاليايى محدود مى‌شد و بين آمريكايى‌ها محبوبيت چندانى نداشت.
 
بعد از جنگ جهانى دوم، مصرف پيتزا همه‌گيرتر و بين سربازان آمريكايى در ايتاليا بسيار پرطرفدار شد. به طورى كه گاهى پيتزافروشى‌ها نمى‌توانستند جوابگوى تقاضاى بى‌حد و مرز مشتريان آمريكايى خود باشند. سربازان آمريكايى كه از اين غذاى محلى خوش‌شان آمده بود، آن را با خود به خانه بردند. ايتاليايى‌ها كه بعد از جنگ، اقتصادشان صدمه ديده بود، با مهاجرت به ساير كشورهاى اروپايى، پيتزا را در تمام اروپا رواج دادند.

با رشد جمعيت در دهه‌ی ۱۹۵۰، به‌خصوص در آمريكا، كم‌كم رستوران‌هاى زنجيره‌اى به وجود آمدند چون پيتزا نسبتاً سريع و آسان تهيه مى‌شد و حملش آسان بود، رستوران ها به اين فكر افتادندكه براى جلب مشترى بيش‌تر، قسمتى از كار خود را به حمل پيتزاهاى سفارش داده شده به خانه مشتريان‌شان (به صورت مجانى) اختصاص دهند. امروز در بسيارى از كشورهاى توسعه‌يافته، پيتزا مانند ساير مواد غذايى به صورت آماده و يخى در فروشگاه‌ها فروخته مى‌شود. جالب است بدانيد تكنولوژى پيشرفته‌اى صرف ساختن اين پيتزاها مى‌شود.